Esti conceyu asítiase na fastera centru-occidental del territoriu asturianu. La so superficie, de
208,01 km², ta dixebrada de Norte a Sur pol ríu Pigüeña y ye mui accidentada, tando'l so mayor altor nel Picu L'Horru, de 1.527 metros. Llenada al Norte con Salas, al Este con Grau, al Sur con Teberga y Somiedu y al Este con Tinéu.
Viven en Miranda 1.751 persones (894 homes y 857 muyeres) y tien una densidá de población de 8,24 hab/km². El principal noyu de población ye la villa de Balmonte, la capital, con 416 habitantes.
Durante la dómina de la monarquía asturiana, l'actual territoriu del conceyu taba dixebrá en dos circunscripciones: la de Miranda y la de Salcéu, nes márxenes izquierda y drecha del ríu Pigüeña, respeutivamente. Nel 1032 fúndase'l monasteriu de Santa María nel nucleu Lapideum, que nel sieglu XII renomarase como Balmonte; esti monasteriu va ser el noyu vertebrador del territoriu hasta'l sieglu XIV. En 1277, el rei Alfonsu X concederá la carta puebla a los vecinos, creyándose nel llugar d'Augüera la Pola de Miranda y Somiedu, que se treslladará al segundu términu por discrepancies col monateriu. Pero pa la Edá Moderna, surden dos cases nobiliaries con fuercia, los Quiñones y los Miranda, qu'algamarán l'antiguu poder monásticu y creyarán un conceyu que, ente otres coses, formará parte del Partíu los Cinco Conceyos con Grau, Valdés, Salas y Pravia dientro la Xunta'l Principáu. Pal sieglu XVIII, el territoriu actual taba dixebráu ente'l cotu monásticu (parroquia de Balmonte), el conceyu Grau (al que pertenecía l'antiguu cotu de Salcéu) y el conceyu de Miranda, dixebrá en Miranda l'Alta y Miranda la Baxa pol cotu monásticu. Nun va ser hasta'l sieglu XIX, coles reformes lliberales, qu'acaben col poder señorial, y la desamortización de Mendizábal, qu'espropia los bienes de la Ilesia, cuando se creye'l conceyu paecíu al d'anguaño, pasando la capital de los llugares de Lleiguarda y Silviella al actual, na villa de Balmonte. El territoriu zarraráse en 1886 cuando los vecinos de les parroquies d'Ondes, L.lamosu y Montoubu (antiguu territoriu de Salcéu) piden pasar de Grau a Miranda.
En 1958, el nome del conceyu camudará del de raigón medieval, Miranda, al de la capital del conceyu n'español, Belmonte. Anguaño, pol Decretu 112/2008 del 28 d'ochobre, asoleyáu nel BOPA númberu 261 del llunes 10 de payares, el conceyu recuperó los toponimos tradicionales, recoyíos nel ANEXU al decretu.
Miranda tien quince parroquies:
208,01 km², ta dixebrada de Norte a Sur pol ríu Pigüeña y ye mui accidentada, tando'l so mayor altor nel Picu L'Horru, de 1.527 metros. Llenada al Norte con Salas, al Este con Grau, al Sur con Teberga y Somiedu y al Este con Tinéu.Viven en Miranda 1.751 persones (894 homes y 857 muyeres) y tien una densidá de población de 8,24 hab/km². El principal noyu de población ye la villa de Balmonte, la capital, con 416 habitantes.
Durante la dómina de la monarquía asturiana, l'actual territoriu del conceyu taba dixebrá en dos circunscripciones: la de Miranda y la de Salcéu, nes márxenes izquierda y drecha del ríu Pigüeña, respeutivamente. Nel 1032 fúndase'l monasteriu de Santa María nel nucleu Lapideum, que nel sieglu XII renomarase como Balmonte; esti monasteriu va ser el noyu vertebrador del territoriu hasta'l sieglu XIV. En 1277, el rei Alfonsu X concederá la carta puebla a los vecinos, creyándose nel llugar d'Augüera la Pola de Miranda y Somiedu, que se treslladará al segundu términu por discrepancies col monateriu. Pero pa la Edá Moderna, surden dos cases nobiliaries con fuercia, los Quiñones y los Miranda, qu'algamarán l'antiguu poder monásticu y creyarán un conceyu que, ente otres coses, formará parte del Partíu los Cinco Conceyos con Grau, Valdés, Salas y Pravia dientro la Xunta'l Principáu. Pal sieglu XVIII, el territoriu actual taba dixebráu ente'l cotu monásticu (parroquia de Balmonte), el conceyu Grau (al que pertenecía l'antiguu cotu de Salcéu) y el conceyu de Miranda, dixebrá en Miranda l'Alta y Miranda la Baxa pol cotu monásticu. Nun va ser hasta'l sieglu XIX, coles reformes lliberales, qu'acaben col poder señorial, y la desamortización de Mendizábal, qu'espropia los bienes de la Ilesia, cuando se creye'l conceyu paecíu al d'anguaño, pasando la capital de los llugares de Lleiguarda y Silviella al actual, na villa de Balmonte. El territoriu zarraráse en 1886 cuando los vecinos de les parroquies d'Ondes, L.lamosu y Montoubu (antiguu territoriu de Salcéu) piden pasar de Grau a Miranda.
En 1958, el nome del conceyu camudará del de raigón medieval, Miranda, al de la capital del conceyu n'español, Belmonte. Anguaño, pol Decretu 112/2008 del 28 d'ochobre, asoleyáu nel BOPA númberu 261 del llunes 10 de payares, el conceyu recuperó los toponimos tradicionales, recoyíos nel ANEXU al decretu.
Miranda tien quince parroquies:
Bramente prestoso y esclariante. Felicidaes
ResponderEliminar